Η επίγεια τηλεόραση είναι ένας όρος που αναφέρεται σε τρόπους τηλεοπτικής μετάδοσης που δεν περιλαμβάνουν δορυφορική μετάδοση. [1]. Ο όρος είναι ασυνήθιστος στις Ηνωμένες Πολιτείες και πιο συχνός στην Ευρώπη.
Η επίγεια τηλεοπτική μετάδοση χρονολογείται από την αρχή της τηλεόρασης ως ίδιου του μέσου με την πρώτη δημόσια τηλεοπτική εκπομπή μεγάλων αποστάσεων από την Ουάσινγκτον, DC, στις 7 Απριλίου 1927. Εκτός από τη μετάδοση από αεροπλάνα υψηλής πτήσης που κινούνται σε βρόχο χρησιμοποιώντας ένα σύστημα Αναπτύχθηκε από το Westinghouse που ονομάζεται Stratovision, ουσιαστικά δεν υπήρχε άλλη μέθοδος τηλεοπτικής παράδοσης μέχρι τη δεκαετία του 1950 με την έναρξη της καλωδιακής τηλεόρασης ή της κοινοτικής τηλεόρασης κεραιών (CATV). Η πρώτη μη επίγεια μέθοδος μετάδοσης τηλεοπτικών σημάτων που σε καμία περίπτωση δεν εξαρτάται από ένα σήμα που προέρχεται από μια παραδοσιακή επίγεια πηγή ξεκίνησε με τη χρήση δορυφόρων επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970.
Ευρώπη
Στην Ευρώπη, μια διάσκεψη προγραμματισμού ("ST61") που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών στη Στοκχόλμη το 1961 εκχώρησε συχνότητες για τις ζώνες IV και V για πρώτη φορά για τηλεοπτική χρήση. Αντικατέστησε επίσης το Σχέδιο του 1951 (δημιουργήθηκε επίσης στη Στοκχόλμη) το οποίο είχε εκχωρήσει για πρώτη φορά συχνότητες Band II για ραδιόφωνο FM και συχνότητες Band III για τηλεόραση.
Μετά το συνέδριο ST61, οι συχνότητες UHF χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1964 με την εισαγωγή του BBC2. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα κανάλια VHF διατηρήθηκαν στο παλιό σύστημα 405 γραμμών, ενώ το UHF χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για εκπομπές 625 γραμμών (οι οποίες αργότερα χρησιμοποίησαν χρώμα PAL). Η τηλεοπτική μετάδοση στο σύστημα 405 γραμμών συνεχίστηκε μετά την εισαγωγή τεσσάρων αναλογικών προγραμμάτων στις ζώνες UHF έως ότου οι τελευταίοι πομποί 405 γραμμών απενεργοποιήθηκαν στις 6 Ιανουαρίου 1985. Το VHF Band III χρησιμοποιείται ακόμη σε άλλες χώρες της Ευρώπης για εκπομπές PAL. , αν και πολλοί έχουν σχέδια να το καταργήσουν.
Η επιτυχία της επίγειας αναλογικής τηλεόρασης σε όλη την Ευρώπη ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Παρόλο που κάθε χώρα έχει δικαιώματα για ένα ορισμένο αριθμό συχνοτήτων δυνάμει του σχεδίου ST61, δεν έχουν όλα αυτά αγοράσει στην υπηρεσία.
Βόρεια Αμερική
Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Βόρειας Αμερικής, η επίγεια τηλεόραση υπέστη επαναστατικό μετασχηματισμό με την τελική αποδοχή του προτύπου NTSC για έγχρωμες τηλεοπτικές εκπομπές το 1953. Αργότερα, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος είτε επέλεξαν μεταξύ των τελευταίων Πρότυπα έγχρωμης τηλεόρασης PAL και SECAM, ή υιοθετήθηκαν NTSC. Η Ιαπωνία χρησιμοποιεί επίσης μια έκδοση του NTSC.
Εκτός από την απειλή της καλωδιακής τηλεόρασης, η αναλογική επίγεια τηλεόραση υπόκειται επίσης σε ανταγωνισμό από τη δορυφορική τηλεόραση και τη διανομή περιεχομένου βίντεο και ταινιών μέσω του Διαδικτύου. Η τεχνολογία της ψηφιακής επίγειας τηλεόρασης έχει αναπτυχθεί ως απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις. Η άνοδος της ψηφιακής επίγειας τηλεόρασης, ιδίως η HDTV, μπορεί να σηματοδοτήσει το τέλος της μείωσης της τηλεοπτικής λήψης μετάδοσης μέσω παραδοσιακών κεραιών λήψης, οι οποίες μπορούν να λαμβάνουν σήματα HDTV μέσω αέρα.
Στη Βόρεια Αμερική, η επίγεια τηλεοπτική εκπομπή λειτουργεί σε τηλεοπτικά κανάλια 2 έως 6 (ζώνη χαμηλού VHF, γνωστή ως ζώνη Ι στην Ευρώπη), 7 έως 13 (ζώνη υψηλού VHF, γνωστή ως ζώνη III αλλού), και 14 έως 69 (UHF τηλεοπτική μπάντα, αλλού ζώνες IV και V). Οι αριθμοί καναλιών αντιπροσωπεύουν τις πραγματικές συχνότητες που χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση του τηλεοπτικού σήματος. Επιπλέον, οι μεταφραστές τηλεόρασης και οι ενισχυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναμετάδοση ενός επίγειου τηλεοπτικού σήματος χρησιμοποιώντας ένα κατά τα άλλα αχρησιμοποίητο κανάλι για κάλυψη περιοχών με οριακή λήψη. Εδώ μπορείτε να βρείτε ένα διάγραμμα που δείχνει το τηλεοπτικό σχέδιο της Βόρειας Αμερικής.
Η ψηφιακή τηλεόραση
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, το ενδιαφέρον για την ψηφιακή τηλεόραση σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν έτσι η CEPT συγκάλεσε τη διάσκεψη «Chester '97» για να συμφωνήσει μέσα με τα οποία η ψηφιακή τηλεόραση θα μπορούσε να εισαχθεί στο σχέδιο συχνοτήτων ST61.
Η εισαγωγή της ψηφιακής τηλεόρασης στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 21ου αιώνα οδήγησε την ITU να καλέσει μια περιφερειακή διάσκεψη ραδιοεπικοινωνιών για να καταργήσει το σχέδιο ST61 και να θέσει ένα νέο σχέδιο για την ψηφιακή μετάδοση μόνο στη θέση του.
Τον Δεκέμβριο του 2005, η ΕΕ αποφάσισε να σταματήσει όλες τις αναλογικές τηλεοπτικές εκπομπές έως το έτος 2012 και να μετατρέψει όλες τις επίγειες τηλεοπτικές εκπομπές σε ψηφιακές (όλες οι χώρες της ΕΕ συμφώνησαν να χρησιμοποιήσουν το DVB-T). Οι Κάτω Χώρες ολοκλήρωσαν τη μετάβαση τον Δεκέμβριο του 2006 και ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ αποφάσισαν να ολοκληρώσουν αυτήν τη μετάβαση ήδη από το 2008 (Σουηδία) και το 2009 (Δανία), ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε τη μετάβαση στα τέλη του 2007 δεν θα είναι εθνική αλλαγή έως τα μέσα του 2012. Δύο κράτη μέλη (δεν προσδιορίζονται στην ανακοίνωση) έχουν εκφράσει ανησυχίες ότι ενδέχεται να μην είναι σε θέση να προχωρήσουν στη μετάβαση έως το 2012 λόγω τεχνικών περιορισμών, τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ αναμένεται να σταματήσουν τις αναλογικές τηλεοπτικές μεταδόσεις έως το 2012.
Πολλές χώρες αναπτύσσουν και αξιολογούν ψηφιακά επίγεια τηλεοπτικά συστήματα.
Στη Βόρεια Αμερική, μια προδιαγραφή που καθορίζεται από το ATSC έχει γίνει το πρότυπο για την ψηφιακή επίγεια τηλεόραση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η FCC έχει ορίσει μια τελική προθεσμία για την απενεργοποίηση της αναλογικής υπηρεσίας για τις 17 Φεβρουαρίου 2009. Όλοι οι τηλεοπτικοί δέκτες πρέπει τώρα να περιλαμβάνουν έναν ψηφιακό δέκτη. Στον Καναδά, η καναδική επιτροπή ραδιοτηλεόρασης και τηλεπικοινωνιών (CRTC), έχει ορίσει την 31η Αυγούστου 2011 ως ημερομηνία κατά την οποία η υπηρεσία αναλογικής μετάδοσης μέσω αέρα θα σταματήσει στα περισσότερα μέρη της χώρας, εκτός από τον Βόρειο Καναδά
άλλο προϊόν μας:
